Klucz C

Współcześnie używana forma klucza C.

Klucz C – jeden z trzech rodzajów kluczy notacji muzycznej.

Historia

Kształt tego klucza pochodzi od stylizowanej litery C, którą przyjęto (już w IX/X wieku) do oznaczania linii, na której notowano dźwięk c1. Po licznych zmianach uzyskał on współczesną formę.

Ewolucja od litery C do klucza C

Odmiany klucza

Istnieją następujące odmiany klucza C różniące się jego położeniem na pięciolinii:

Nazwa Skala dźwięków zapisywanych bez linii dodanych
1. sopranowy h – e2
2. mezzosopranowy g – c2
3. altowy e – a1
4. tenorowy c – f1
5. barytonowy[wymaga weryfikacji?] A – d1
Ta sama nuta na pięciolinii zapisana w różnych kluczach oznacza różne dźwięki.
Linia wyznaczająca pozycję dźwięku c razkreślne oznaczona jest kolorem pomarańczowym.

Współcześnie używa się kluczy:

  • altowego do zapisania partii altówki (poza najwyższym rejestrem);
  • tenorowego do zapisania wyższych rejestrów partii puzonu, wiolonczeli, kontrabasu i fagotu.

Zobacz też

  • klucz F
  • klucz G

Bibliografia

  • Wiechowicz Stanisław: Ćwiczenia w starych kluczach. Część pierwsza. 3-głosowe utwory dawnych mistrzów (XIII-XVIII w.). Kraków, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1953.
  • Wesołowski Franciszek: Zasady muzyki. Warszawa, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1968.
Encyklopedie internetowe (Klucz):
  • Britannica: art/C-clef
  • DSDE: C-nøgle